احساس می کنم این حس افسردگی دارد ذره ذره وجودم را می بلعد و این تنها کاری است که می توانم بکنم . بنویسم ، تا سیاهی هایی که همچون رودخانه ای به درونم جاریست را با قطره چکان از وجودم خارج کنم . آنقدر سرشار شده ام از سیاهی که قدرت گریستن به حال خودم را هم ندارم . من سرشارم از بحران .
خیلی حس بدیه وقتی تمام سلول های بدنت حس پایان و نیستی و رسیدن به انتها دارند ، نا امیدانه و سرگشته در پی نقطه ای برای شروع باشی .
هر از چند گاهی به حالت کُما می روم . زنده ام ، فکر می کنم ، غذا می خورم ، می خندم ؛ امادر کما به سر می برم . نمی دانم چرا تازگی ها زیاد به این حالت دچار می شوم . بدترین قسمت داستان اینجاست که کسی نمی داند تو در کما هستی و انتظار دارند مثل یک آدم معمولی رفتار کنی . من در کما به سر می برم و نمی دانم آیا این بار هم از این حال خارج خواهم شد یا نه . خوب می دانم بالاخره یک بار در یکی از همین دفعات که به کما رفته ام برنخواهم گشت و همه چیز تمام خواهد شد . و من با کوله باری از آرزوها حسرت به دل به نیستی خواهم پیوست.
دیشب در خواب یکی از عزیزانم را از دست دادم . کسی که احساس می کنم روحش در بدنم جاریست . مظهر تمام خوبی ها و پاکی های کودکی ام و اکنون . تنها کسی که هیچ وقت نتوانستم به پاکی اش و روح بزرگش شک یا انتقاد کنم . من در خواب او را از دست دادم و گویی تمام وجودم تهی شد و اکنون من بیدارم و حیران در تعبیر این خواب .
آنان که آزادی را فدای امنیت می کنند ، نه شایستگی آزادی را دارند و نه لیاقت امنیت را . ( بنجامین فرانکلین)
مردم کشور من به همه چیز انتقاد می کنند و هیچ وقت تحمل هیچ انتقادی را ندارند . مردم کشور من اساسا اصلاح ناپذیرند .