امروز برف اومد . اولین برف امسال . یاد دوران کودکی افتادم که از خواب بیدار می شدم و با دیدن سفیدی برف ذوق زده می شدم و با امید و آرزو پای رادیو می نشستم و منتظر شنیدن خبر تعطیلی مدارس از رادیو می شدم . امروز به یاد آن روزها خودم ، کار را تعطیل کردم و با تلفن به امورات رسیدگی کردم .
vaghti barf miad yad dorani miyoftam ke radio ro goush mikardam o vaghti ta'tilemoun mikardan ba ye donya shoghi ke hich vaght nemitounam faramoushesh konam lebasamo mipushidam o miraftam tou kouche, montazere kac mishodam ke ba tamame vojoudam dousesh dashtam, vaghti miyoumad ,koli be tarafe ham barf mizadimo baham bazi mikardim ,da'va mikardim , akharesh khoshhal az rouzi ke separi shod be khounehamoun bar migashtim ,ye tarikhaii tou zendegiye ma aadama hast ke hazere hame chizesho bede ta dobare oun rouzaro tajrobe kone , kash hich vaght bozorg nemishodimo sakhtiye zendegi enghad azaremoun nemidad,vali kheili khoshhalam ke tou zendegim bazam dare rouzaee pish miad ke doust daram dobare beheshoun bargaradam o dobare tajrobashoun konam ...
زندگی سرشار از لحظاتیه که وقتی امروز هستن نمی دونیم چقدر عزیزند ولی وقتی رفتند دوست داریم دوباره برگردند